Kij w mrowisku - Syndrom leminga

Nie, dziś nie będzie o polityce, przynajmniej nie o naszej. Ale i tak będzie nietypowo. Postanowiłem nieco się powywnętrzniać na temat, o którym nie mam zielonego pojęcia (czyli jednak nawiązania do naszych światłych przywódców będą ;). Z góry zaznaczam, że piszę to z punktu widzenia gracza domowego, omijającego wszelakie turnieje szerokim łukiem. Zapraszam do lektury.

Inspiracją do powstania niniejszego wpisu było pojawienie się w zeszłym roku nowej, trzeciej edycji Warmachine/Hordes, choć w takim samym stopniu odnosi się on do młotków, czy jakiegokolwiek innego systemu. Zamiennie można użyć określenia syndrom niewolnika wydawcy. W czym rzecz?

Wydawcy gier (nie tylko bitewniaków) co jakiś czas wypuszczają na rynek nowe edycje swoich wyrobów. Powód jest prosty - z tego żyją. A gracze w gremialnej większości, wylewając swe żale lub zachwyty na forach czy blogach, przesiadają się na nowy produkt. Pal licho, jeśli nowa edycja wprowadza balans lub nowe, lepsze zasady (jak było to, w moim mniemaniu, w przypadku 2 edycji maszynki). Rozumiem też graczy turniejowych, dla których to bardziej sport. Nie jestem za to w stanie zrozumieć czegoś innego.

Jest całkiem spora grupa entuzjastów, dla których sednem zabawy jest malowanie figurek i rozgrywki w zaciszu domowym. Nie jeżdżą na turnieje, grają raczej wśród znajomych. Na światło dzienne wypływa informacja o nowej edycji ich ulubionego systemu. Najpierw jest wertowanie wszelakich njusów w sieci, nastrajających mniej lub bardziej pozytywnie. Wreszcie bach! Nowa edycja wchodzi na rynek. Następuje gorączkowe wertowanie, porównywanie z wcześniejszą wersją, i decyzja - nie podoba mi się (bo ...). Co wtedy? Dla mnie logicznym posunięciem jest pozostanie przy starej edycji (skoro gra się podobała, sprawiała mi przyjemność, to gram w nią dalej). Sęk w tym, że wielu graczy stwierdza "skoro nowe zasady są do D..., to ja przestaję grać". I tu się zapytowywuję - gdzie sens, gdzie logika? Dlaczego coś, co tyle czasu sprawiało nam radość, nagle wyrzucamy do kosza? Skoro w danej grupie części graczy nowa edycja nie leży, a części jest obojętna, to czemu nie można grać w starą? Czemu wszyscy nagle zapominają, że wcześniejsza edycja, którą mają na półce, jest nadal tak samo grywalna, jak pół roku wcześniej? Przecież fakt, że będziemy nadal grać w starszą, nie spowoduje, że do naszych drzwi zapuka Inkwizycja, a na podwórku zapłonie stos.

O ile w przypadku maszynki rezygnacje z gry były w moim środowisku incydentalne, o tyle w młotkach było to masowe.

Zdaję sobie sprawę, że koncerny pokroju GW chcą wykształcić w graczach tytułowy syndrom leminga (lub, mówiąc dosadniej, syndrom niewolnika), łykającego jak kaczka śrut wszystko, co tylko wyjdzie nowego w danym temacie. Sam przeszedłem przez 3 edycje czterdziestki, i po 2 battla i maszynki, zanim puknąłem się w czoło (choć nie koniecznie dlatego, że od razu doszedłem do powyższych wniosków). Wiem, że są ludzie z powodzeniem grający np. w 6 edycję WFB. Czemu więc nie można tak z innymi systemami?